Το πραγματικό success story της κυβέρνησης Σαμαρά

Όσο και αν φαίνεται απίστευτο για τα αυτιά και τα μάτια πολλών, η αλήθεια είναι ότι τούτη η κυβέρνηση έχει πραγματικά ένα success story που θα έχουν να λένε πολλά για αυτό οι ιστορικοί και οι αναλυτές στο μέλλον. Η τρικομματική κυβέρνηση που προέκυψε πριν από ένα περίπου χρόνο δεν είναι τίποτε άλλο από την ένωση σε πλήρη παράταξη και επίδειξης ισχύος του σάπιου μέρους του πολιτικού συστήματος που άλωσε τη χώρα τα τελευταία είκοσι σχεδόν χρόνια και την παρέδωσε στους ξένους δυνάστες της με αντάλλαγμα την παραμονή με κάθε κόστος στην εξουσία.

Το λεγόμενο success story συνίσταται στο ότι η παλιά διαπλοκή και φαυλοκρατία έρχεται στις πιο κρίσιμες στιγμές για την ύπαρξη αυτής της χώρας να συναντήσει τη νέα διαπλοκή που στήνεται σε βάρος των ιθαγενών. Κάποτε βέβαια οι αποικιοκράτες έδιναν τα περίφημα καθρεφτάκια στους ντόπιους προκειμένου να τους θαμπώσουν και να τους πάρουν αυτό που τους ανήκε δικαιωματικά από τη Μητέρα Φύση. Τις ίδιες τους τις ζωές. Είναι πραγματικά εξοργιστικό και συνάμα ευτελές για την ανθρώπινη ύπαρξη αυτό που συμβαίνει πια στην Ελλάδα. Μια χούφτα επιτήδειων και ανικάνων διαφεντεύει τις ζωές των πολλών. Αλήθεια είναι βέβαια ότι οι ευθύνες δεν μπορούν να πέφτουν μόνο σε αυτούς αλλά τώρα πια που όλοι γνωρίζουν, οφείλουν να πάψουν να διαμαρτύρονται και να μυξοκλαίνε και να αναρωτηθούν για το ποια είναι τα βαθύτερα αίτια της μη αντίδρασης, της άνευ όρων παράδοσης.

Κοινό μυστικό πια και στην τελευταία σπιθαμή κατοικήσιμης γης ανά την ελληνική επικράτεια ότι η Δημοκρατία ως πολίτευμα αλλά και ως καθημερινή πρακτική στις ζωές των πολιτών δεν είναι πια ελλειμματική, όπως συνήθιζαν να λένε οι διάφοροι αναλυτές, αλλά είδος προς εξαφάνιση. Μετά από έναν μεγάλο κύκλο ημιτελών διαπιστώσεων και περιγραφών της πραγματικότητας σε αληθινό χρόνο, αυτό που προκύπτει με βάση την κοινή λογική ως συμπέρασμα είναι ότι από ένα σημείο και μετά οι διαπιστώσεις χάνουν και το όποιο νόημά τους από τη στιγμή που δεν εστιάζουν στη ρίζα του προβλήματος. Το κακοφορμισμένο δέντρο δεν τυγχάνει πια λιθοβολισμού στη μέση της πλατείας αλλά κάτι πιο άσχημο και ανησυχητικό συμβαίνει. Δε βγάζει πια καρπό αλλά δηλητηριώδεις εκχυμώσεις. Σε περιβάλλον Δημοκρατίας πουθενά δε γίνεται λόγος για επικράτηση της μειοψηφίας. Ίσως αυτή να είναι και η ρίζα του κακού. Είναι εντελώς διαφορετικό πράγμα η πλειονότητα να σέβεται την μειονότητα και τα δικαιώματά της και εντελώς διαφορετικό αυτό που συμβαίνει σε τούτη τη χώρα εδώ και αρκετά χρόνια.

Αυτό που παρατηρείται στην Ελλάδα του κατά τα άλλα 21ου αιώνα μόνο ως διαστροφή μπορεί να χαρακτηριστεί και αυτό μάλιστα μπορεί να εκληφθεί ως επιεικής χαρακτηρισμός. Σε όλες τις εκφάνσεις της καθημερινότητας, της πολιτικής, κοινωνικής και οικονομικής δραστηριότητας αυτό που συμβαίνει είναι ότι περίπου το 30% των πολιτών καθορίζει τη ζωή του περίπου 70%. Αυτό για μερικούς αποκαλείται Δημοκρατία και υποταγή στη βούληση των εσωτερικών μα και εξωτερικών συσχετισμών. Μέχρι πρόσφατα οι κυβερνήσεις συνεργασίας θεωρούντο από το πολιτικό σύστημα της χώρας κάτι το αδιανόητο και κάτι που δεν επρόκειτο να πετύχει. Όλα αυτά βέβαια συμβαίνουν εδώ και αρκετά χρόνια σε δημοκρατίες δυτικού αστικού τύπου και έχουν ως πρωταρχικό στόχο τον αποτελεσματικότερο έλεγχο της εκάστοτε εξουσίας αλλά και της εξάλειψης στο βαθμό του δυνατού της πολιτικής διαφθοράς και συναλλαγής με σκοτεινές δυνάμεις. Ακόμα κι αυτή η δυνατότητα ή προσπάθεια αλλαγής των πολιτικών δεδομένων εξευτελίστηκε σε αυτή τη χώρα.

Η παρούσα κυβέρνηση αποτελείται από όλα αυτά τα φθαρμένα και διεφθαρμένα στην ψυχή και την ύλη υλικά που μπορεί να υπάρχουν αν όχι σε ολόκληρο τον πλανήτη τουλάχιστον στην ευρωπαϊκή ήπειρο. Το ακόμα χειρότερο είναι ότι κυβερνούν όλοι μαζί. Δεν κατέλαβαν βεβαίως με τη βία την εξουσία. Εξελέγησαν. Ψηφίστηκαν. Μικρή σημασία έχει ο τρόπος και τα τεχνάσματα που μετήλθαν προκειμένου να τα καταφέρουν. Τελικά το πέτυχαν. Με την ψήφο του ελληνικού λαού βρίσκονται εκεί και καταστρέφουν τις ζωές όχι όλων αλλά του 70%. Αυτό θα πρέπει να γίνει σαφές και να τονίζεται διαρκώς. Του 70%.

Οι χυδαίες δικαιολογίες του ότι ένα ποσοστό γύρω στο 40% του εκλογικού σώματος δεν πήγε να ψηφίσει μόνο ως αστείες μπορούν να εκληφθούν. Αυτό βέβαια λανσαρίστηκε ως μόδα από διάφορους τυχάρπαστους ή ακόμα και τυχοδιώκτες που προέβαλαν και συνεχίζουν να προβάλλουν τη μόδα του απολιτίκ πολίτη. Του ανθρώπου που δήθεν είναι άμοιρος ευθυνών, δεν του αρέσει κανείς ή του ακόμα χειρότερου και φασιστικού «όλοι ίδιοι είναι άρα κι εγώ δε συμμετέχω». Δεν είναι καθόλου τυχαίο βέβαια ότι τέτοιου είδους άνθρωποι βγαίνουν και τα λένε «ελεύθερα» από τα ΜΜΕ, τα ίδια ακριβώς ΜΜΕ τα οποία λένε τις ειδήσεις όπως τις λένε ή προσφέρουν τα σκουπίδια τους «δια πάσαν νόσον και μαλακίαν» στους ιθαγενείς. Αυτά τα σκουπίδια που κανείς δεν τα βλέπει αλλά όλως τυχαίως λαμβάνουν υψηλά ποσοστά τηλεθέασης. Οι ζωές των ανθρώπων είναι απόλυτα εξαρτημένες από αυτά τα μέσα κοινωνικής αποχαύνωσης αλλά και τα λεγόμενα μέσα κοινωνικής δικτύωσης που αν κάποιος παρατηρήσει προσεκτικά θα διαπιστώσει ότι η πλειονότητα όσων είναι μέλη υπερασπίζονται το δίκαιο, τις πανανθρώπινες αξίες και άλλα τινά.

Αν όντως έτσι είναι δε θα έπρεπε και η ελληνική κοινωνία να παρουσιάζει εντελώς διαφορετική εικόνα από ότι η σημερινή; Προφανώς και ναι είναι η εύκολη απάντηση. Στο γιατί όμως αυτό δε συμβαίνει κανείς δε δίνει την απάντηση. Η κοινωνική υποκρισία και συνάμα εγκληματική αδιαφορία περισσεύει. Είναι γνωστό άλλοτε το λαϊκό ρητό του τύπου «Στην Ελλάδα ότι δηλώσεις είσαι». Αυτό αν μη τι άλλο είναι και το πραγματικό success story της κυβέρνησης Σαμαρά και των ομοίων της. Όλων όσων πέρασαν τα τελευταία χρόνια από δημόσιες θέσεις και αξιώματα. Πραγματικά σατανικό και συνάμα εξαιρετικά αποτελεσματικό. Το «διαίρει και βασίλευε» έχει χάσει άλλωστε κάθε έννοια σοβαρότητας για αυτό και αντικαταστάθηκε από το success story. Είναι όντως μια επιτυχία για το 30% αυτών που ζουν στην Ελλάδα. Οι περισσότεροι άλλωστε από το 70% για πολλά χρόνια είχαν σκοπό να μοιάσουν, να φτάσουν και να ενταχθούν μέσα στο 30%. Προσοχή. Όχι να προσπαθήσουν να αλλάξουν τους συσχετισμούς αλλά να ενταχθούν μέσα στο club των προνομιούχων.

Η παρασιτική και εύκολη ζωή, η κομπίνα, η συνωμοσία των μετρίων, οι χρήσιμοι ηλίθιοι, τα αρπακτικά, οι ανεπάγγελτοι, τα σκουπίδια, οι τυχοδιώκτες, το star – celebity system των κενών εγκεφαλικής λειτουργίας ατόμων, το οπαδιλίκι αθλητικό και μη καθώς και άλλα τέτοια «χαριτωμένα» έχουν ονοματεπώνυμο. Είναι το 30%. Είναι αυτός ο «μαγικός» αριθμός στον οποίο προσπάθησε και ακόμα προσπαθεί να διεισδύσει προκειμένου να πραγματώσει τα όνειρά του ο Νεοέλληνας. Αυτή είναι η πραγματική ρίζα του κακού και η αιτία των δεινών για τον τόπο.

Το ακόμα χειρότερο είναι ότι όταν κάποιοι του μιλούν για αυτό και υπόσχονται ότι πρωταρχικός σκοπός είναι να γκρεμιστεί και να διαλυθεί στα εξ ων συνετέθη αυτό το 30% , ο περήφανος Έλληνας ακόμα και την ύστατη ώρα της καταστροφής της ίδια του της ζωής στέκεται «βράχος» και αρωγός αυτών που του την καταστρέφουν ή κάνει το ακόμα χειρότερο. Διαλέγει να «τιμωρήσει» το 30% που δεν του ανοίγει κι εκείνου το δρόμο κάνοντας κάτι τραγικό. Ψηφίζει το μεγαλύτερο τέρας που γέννησε ποτέ αυτό το 30% για να το προστατεύει και να μένει ανέγγιχτο. Τους φασίστες και τους νεοναζί. Φευ. Πραγματικά «μεγάλο» και «σπουδαίο» το success story της τρικομματικής κυβέρνησης Σαμαρά. Για όλα βέβαια καλά ή άσχημα πάντα έρχεται η ώρα του λογαριασμού και η Ιστορία ήταν είναι και θα είναι αμείλικτη και αυστηρός κριτής των πάντων…

Πηγή: Periodista άρθρο του Κώστα Καπνίση