Η παγίδα του «ΝΑΙ» και η ασάφεια του «ΟΧΙ», ή αλλιώς «τι να ψηφίσω που έχω ζαλιστεί με όσα ακούω;»

Ειλικρινά, μου είναι δύσκολο να αντιληφθώ τον φανατισμό σε μια δημοκρατική διαδικασία: ή πιστεύεις στη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ διαδικασία και σέβεσαι και την αντίθετη άποψη ακόμα κι αν την κριτικάρεις, ή είσαι φασιστοειδές και θες απλά να επιβάλεις τη δική σου. Θα ήθελα να πιστεύω ότι βασική προϋπόθεση του να συμμετέχει ή έστω να συζητά κάποιος για ένα δημοψήφισμα, είναι ανήκει στην πρώτη κατηγορία. Φεύ…

Επίσης, πως γίνεται οι πολίτες να ακούν και να επηρεάζονται από τους ίδιους καραγκιόζηδες τόσα χρόνια; Πως γίνεται να σε ρωτάνε κάτι και να σου λένε πως η απάντηση που θα δώσεις αναφέρεται σε άλλη ερώτηση; Πως γίνεται αντί να σκεφτούμε ήρεμα και απλά χρησιμοποιώντας την κοινή λογική, να βάζουμε στο συλλογισμό μας πολύπλοκες οικονομικές ή γεωστρατηγικές θεωρίες; Λες και ακούγοντας τον κάθε καραγκιόζη προπαγανδιστή να μιλά για οικονομικούς δείκτες γινόμαστε κι εμείς αυθεντίες επί των οικονομικών και είμαστε έτοιμοι να δώσουμε τεχνικές συμβουλές. Πως γίνεται να απαντάς βασιζόμενος στο πως θα εκλάβει την απάντησή σου ο άλλος, όταν ο κάθε άλλος θα την εκλάβει διαφορετικά; Μήπως λοιπόν πρέπει ο καθένας μας να απαντήσει σύμφωνα με το πώς εκείνος και μόνο εκείνος αντιλαμβάνεται τα πράγματα;

Ας ξεκαθαρίσουμε λίγο το τοπίο. Το δημοψήφισμα έχει τεθεί με ένα πολύ σαφές ερώτημα: Συμφωνείς την πρόταση που κατέθεσαν οι δανειστές στις 25/06/2015; ΝΑΙ ή ΟΧΙ; Ή μάλλον για να είμαι μες στο κλίμα των ημερών, ΟΧΙ ή ΝΑΙ; Για όποιον δεν την έχει διαβάσει ιδού η πρόταση. Αν και το ερώτημα είναι σαφές, το κακό είναι ότι μόνο η καταφατική απάντηση είναι σαφής – θα εξηγηθούμε παρακάτω.

Το ερώτημα αυτό επιδέχεται τρεις απαντήσεις, κι όχι δύο όπως φαίνεται εκ πρώτης: ΝΑΙ, ΟΧΙ και ΑΠΟΧΗ. Διότι η αποχή είναι σαφής θέση ενάντια στο ερώτημα συνολικά και υπέρ της ακύρωσης αυτού καθ’ εαυτού του δημοψηφίσματος, αφού με 60% αποχή ακυρώνονται δημοψηφίσματα κρίσιμων εθνικών θεμάτων.

Πάμε λοιπόν στις πιθανές απαντήσεις και πως πολύ απλά μπορεί ο καθένας να επιλέξει. Αν πιστεύεις πως η αυστηρή λιτότητα και τα μνημόνια οδηγούν τελικά στην έξοδο από την κρίση, πρέπει να ψηφίσεις ΝΑΙ. Τόσο απλά.

Και για να νιώσεις πιο σίγουρος για την επιλογή σου, να σου αναφέρω ότι συστρατεύεσαι με τα συμφέροντα του Αλαφούζου, του Μπόμπολα, του Κοντομηνά και άλλων, ενώ μαζί σου θα βρίσκονται και μεγάλοι διανοούμενοι όπως ο Σάκης Ρουβάς, η Βίκυ Χατζηβασιλείου, η Μιμή Ντενίση, η Νανά Μούσχουρη (τεμπέληδες Έλληνες!!), ο Γιάννης Πρετεντέρης καθώς και ο Κωστάκης ο Καραμανλής, ο Γιωργάκης ο Παπανδρέου, ο εθνάρχης Σημίτης και πολλοί άλλοι. Δυστυχώς δεν ερωτήθει  ακόμα ο Άκης ο Τζοχατζόπουλος, αλλά μάλλον ξέρουμε το που θα κλίνει η άποψή του… πέρα από την πλάκα, υπάρχουν και πραγματικά σοβαροί άνθρωποι υπέρ του ΝΑΙ φυσικά όπως ο καθηγητής Δημήτρης Νανόπουλος.

Όλοι οι παραπάνω σου λένε πως το όχι σημαίνει ρήξη και έξοδο από το ευρώ, άρα πρέπει να πεις ΝΑΙ σε πολύ συγκεκριμένα μέτρα ακόμα κι αν δε σου αρέσουν. Περί αποχής μούγκα, παρόλο που κατηγορούν ότι το δημοψήφισμα είναι άκυρο, παραπλανητικό, είχαμε μόνο μια βδομάδα προετοιμασία, κλπ. Αν αυτό το γεγονός δε σε προβληματίζει, τι να πω; Το ΝΑΙ έχει στηθεί σαν παγίδα για να δεχτείς μια κάκιστη συμφωνία, κι όποιος λέει ότι το ΝΑΙ σημαίνει συνέχιση των διαπραγματεύσεων, μάλλον εθελοτυφλεί. Είναι δυνατόν να έχει δεχτεί ο λαός μέτρα που πρότειναν οι δανειστές και μετά οι ίδιοι να τα πάρουν πίσω από μόνοι τους;

Πάμε στο ΟΧΙ τώρα. Τι σημαίνει ΟΧΙ; Δεν είναι ρητορική η ερώτηση. Πραγματικά δε μπορώ να καταλάβω. Είναι απλώς απόρριψη συμφωνίας και επανεκκίνηση διαπραγματεύσεων; Με ποια βάση; Κι αν δεν την δεχτούν οι δανειστές; Θα θεωρηθεί προτεραιότητα η ακύρωση της λιτότητας ακόμα κι αν σημαίνει έξοδος από το ευρώ; Με ποια βάση, αφού άλλο μας ρωτήσανε; Δεν ξέρω αν είναι δημιουργικό όλο αυτό, αλλά ασαφές είναι σίγουρα.

Έχει καταστεί σαφές από την παραπάνω ασάφεια, ότι αν πιστεύεις στους χειρισμούς του ΣΥΡΙΖΑ, έχεις σιχαθεί τη λιτότητα και τις έξωθεν παρεμβάσεις και θες να το δηλώσεις καθαρά με τις οποιεσδήποτε απροσδιόριστες συνέπειες, θα πρέπει να πεις ένα μεγάλο ΟΧΙ. Και δεν είσαι μόνος, καθώς θα συμφωνήσουν μαζί σου νομπελίστες οικονομολόγοι όπως ο Πωλ Κρούγκμαν και ο Τζόζεφ Στίγκλιτς (εδώ κι εδώ αντίστοιχα).

Τέλος όπως είπαμε υπάρχει κι η ΑΠΟΧΗ. Εδώ συγκεντρώνονται πολλές διαφορετικές απόψεις που έχουν έναν κοινό τόπο. Εξαιρώντας όσους απέχουν για να μη χάσουν την παραλία (που σε μαζική αποχή το ποσοστό τους εξανεμίζεται), η αποχή δηλώνει πως θεωρείς ότι το δημοψήφισμα είναι παραπλανητικό, υποκρύπτει κομματικές και άλλες σκοπιμότητες κλπ. Με πιο απλά λόγια, δε σε εκφράζει ούτε το ΝΑΙ ούτε το ΟΧΙ, καθώς το ένα δεν είναι αντίθετο του άλλου για να επιλέξεις μεταξύ τους, αλλά πολύ διαφορετικά (κάποιοι θα πουν πολύ όμοια) πράγματα.

Συνοψίζοντας, ιδού ο αλγόριθμος ψήφου:

·         Είσαι υπέρ των μνημονίων και των μέτρων λιτότητας και ειδικότερα με το συγκεκριμένο πακέτο που προτάθηκε στις 25/06/2015 θεωρώντας το υπέρ των συμφερόντων σου; Ψηφίζεις ΝΑΙ.

·         Πιστεύεις πως ο ΣΥΡΙΖΑ χειρίζεται την κατάσταση σωστά και μπορεί να διαχειριστεί τις όποιες εξελίξεις και διαπραγματεύσεις υπέρ των συμφερόντων σου; Ψηφίζεις ΟΧΙ.

·         Πιστεύεις πως το δημοψήφισμα τίθεται με ψεύτικο δίλλημα, είναι παραπλανητικό και δε σε εκφράζει με κανέναν τρόπο; ΑΠΕΧΕΙΣ.

Τόσο απλά νομίζω είναι τα πράγματα κι όποιος προσπαθεί να τα περιπλέξει, μάλλον άλλα μηχανεύεται…

Τα σημάδια πληθαίνουν

Η αυταρχική κλιμάκωση συνεχίζεται με τρελούς ρυθμούς. Το νέο δεδομένο είναι ότι όλ’ αυτά συμβαίνουν πλέον σε συνθήκες κενού εξουσίας, σε μια φάση όπου οι κυβερνητικοί σχεδιασμοί έχουν καταρρεύσει και η μπάλα έχει χαθεί.

Διάβασα για τα καμώματα της αστυνομίας στο Κερατσίνι. Καλούν τους μαθητές που συμμετείχαν σε καταλήψεις, τους απειλούν, τους κάνουν αδιάκριτες ερωτήσεις, τους απειλούν ότι θα αποκλειστούν από τις Πανελλαδικές. Το φαινόμενο δεν φαίνεται να είναι μεμονωμένο. Έγγραφα της Ασφάλειας αποδεικνύουν ότι κα΄τα κάποιον τρόπο ανασυγκροτούν το αλήστου μνήμης Μαθητικό.

Πληροφορήθηκα τη δίωξη σε βάρος της δημοσιογράφου Πόπης Χριστοδουλίδου με την ασύλληπτη κατηγορία της διάδοσης στρατιωτικών μυστικών.

Αναδιανομή ! Αναδιανομή !

Αιώνες τώρα, κάθε πρόγραμμα, κάθε κίνημα, κάθε κόμμα πολιτικό που αυτοαποκαλείται προοδευτικό ξεκινάει από μια διπλή παραδοχή.

Πρώτον, ο πλούτος είναι μοιρασμένος άνισα. Δεύτερον, τέτοιο σκάνδαλο μόνο μια γενναία αναδιανομή μπορεί να το διορθώσει, ένα εκ νέου μοίρασμα της πίτας με φορά ορισμένη: από τους ευπορότερους στους πλέον ενδεείς. "Από τον καθένα κατά τις δυνάμεις του στον καθένα κατά τις ανάγκες του" είναι η κλασσική διατύπωση του Μαρξ. Ή όπως το ’πε ένας επαναστάτης λίγο παλαιότερος: «Ο έχων δύο χιτώνας μεταδότω τω μη έχοντι, και ο έχων βρώματα ομοίως ποιείτω».

Την ιστορία του Αλέξανδρου να την πεις εσύ

Αν η ιστορία γράφεται από τους νικητές, τότε η υπόθεση της δολοφονίας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου έχει πολλούς χαμένους.

Υποτίθεται ότι την ιστορία τη γράφει το σύστημα που επικρατεί, μέσω των ΜΜΕ και της προπαγάνδας που αναπόφευκτα παράγει. Κι αν τα συστημικά ΜΜΕ δεν είχαν κανένα πρόβλημα να ηρωποιηθεί ο Αλέξανδρος, ωστόσο προσπάθησαν με πείσμα να χρεώσουν τις ταραχές και τις καταστροφές που ακολούθησαν σε μπάχαλα, αλλοδαπούς και απόκληρους της κοινωνίας. Κι όμως, πέντε χρόνια μετά, η συλλογική μνήμη φύλαξε μόνο την άδικη δολοφονία ενός εφήβου από τα χέρια ενός αδίστακτου δολοφόνου και την οργή που ξέσπασε όταν ξεχείλισε το ποτήρι.

O φτερωτός Πήγασος: παίρνει δάνεια, χωρίς να πληρώνει τα παλιά

Την ώρα που ο καθαρός δανεισμός του ομίλου Πήγασος Εκδοτική εκτοξέυεται στα 178 εκατ. ευρώ και τα έσοδά του σημειώνουν νέα πτώση 17%, ο ορκωτός ελεγκτής επισημαίνει το ενδεχόμενο ο όμιλος να μην μπορέσει να καλύψει τις ανάγκες του, καθώς τα μέτρα που λαμβάνει παραμένουν ανεπαρκή.

Στα 178 εκατ. ευρώ εκτοξεύτηκε ο καθαρός δανεισμός του ομίλου Πήγασος Εκδοτική (οικογένεια Γεωργίου Μπόμπολα) στο τέλος Σεπτεμβρίου 2013 από 160 εκατ. ευρώ στις αρχές του ίδιου έτους. Δηλαδή, αυξήθηκε σε εννέα μήνες 18 εκατ. ευρώ όταν την ίδια περίοδο τα έσοδα της εταιρείας υποχώρησαν στα 57 εκατ. ευρώ (υπέστησαν νέα πτώση 17% σε σύγκριση με το αντίστοιχο περσινό διάστημα). Ομως ο όμιλος συνεχίζει να «καίει» το χρήμα που του δίνουν αφηδώς οι τράπεζες, εμφανίζοντας ζημιές 21,3 εκατ. ευρώ ή περίπου το 1/3 του τζίρου του.

Μια άλλου είδους επιτήρηση χρειάζεται η χώρα

Από την ιστορική εκείνη ημέρα που ο – κατά Σαρκοζύ – “γαμημένος μαλάκας” έκανε το ιστορικό διάγγελμα από το Καστελλόριζο, η χώρα έχει μπει σε επιτήρηση από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.

Τέσσερα χρόνια μετά, τα πενιχρά αποτελέσματα της επιτήρησης αυτής είναι ορατά σε όλους. Το φως στην άκρη του τούνελ, η απογείωση (που λέει και ο πιτσαδόρος) και αυτή η καριόλα η ανάπτυξη, δεν λένε να εμφανιστούν.

Και μέσα στο ζοφερό αυτό τοπίο, τρία, φαινομενικά άσχετα μεταξύ τους, γεγονότα της πρόσφατης επικαιρότητας, έρχονται να μας γεννήσουν αμφιβολίες σχετικά με το αν η επιτήρηση από το ΔΝΤ είναι η ενδεδειγμένη γι αυτή τη χώρα. Ας τα δούμε:

Το ονομά του ήταν Αλέξης

Κάθε χρόνο τέτοια μέρα θυμόμαστε. Είναι από τις ημερομηνίες που καθόρισαν μια άλλη Ελλάδα. Η δολοφονία ενός παιδιού πάντα σοκάρει, αλλά όταν αυτό συμβαίνει από χέρι κρατικού λειτουργού και μάλιστα αστυνομικού, οδηγεί μια ήδη απογοητευμένη κοινωνία σε ξέσπασμα.

Πολλοί είχαν βγει και θεωρούσαν αναίτια την έκρηξη (ειδικά των νέων) εθελοτυφλώντας για το μίσος που θρέφεται από δεκάδες καθημερινά αδιέξοδα, σιγοκαίει και απλά ορίζει το timing για να φανερωθεί. Το σύστημα θέλει να γράφει την δική του ιστορία, χειραγωγώντας την κύρια αφήγηση. Μάλιστα, με την αμέριστη μέριμνα των συστημικών media, ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος αποτέλεσε τον “ήρωα” μιας ολόκληρης γενιάς, χωρίς να κάνει τίποτα ηρωικό.

Φιλιπίννες: Ο Μαρκ Τουέιν και η αμερικανική «εισβολή»

Οι ΗΠΑ βλέπουν και πάλι την ανθρωπιτική βοήθεια σαν ευκαιρία γεωπολιτικής κυριαρχίας.

«Στις Φιλιππίνες δεν έχει μείνει ζωντανό ούτε ένα μωρό να κλάψει για τη νεκρή μητέρα του». Αν και η φράση θα μπορούσε να έχει ακουστεί σε κάποιο δακρύβρεχτο δελτίο ειδήσεων δυτικών μέσων ενημέρωσης για τα αποτελέσματα του τυφώνα Χαϊγιάν, στην πραγματικότητα ανήκει στον Μαρκ Τουέιν και ειπώθηκε στις αρχές του 20ου αιώνα.

Ήταν ο τρόπος που επέλεξε ο διάσημος Αμερικανός συγγραφέας για να καταδικάσει τα εγκλήματα που πραγματοποιούσε ο αμερικανικός στρατός, σε αυτό που ορισμένοι αποκαλούν την πρώτη «ιμπεριαλιστική εκστρατεία» των ΗΠΑ. Πρόκειται για «χριστιανούς σφαγείς» και «δολοφόνους με στολές» συνέχιζε ο Μαρκ Τουέιν αναφερόμενος στα αντίποινα που επιφύλασσαν οι Αμερικανοί στρατιώτες στις δυνάμεις των ανταρτών που πολεμούσαν για την απελευθέρωση της πατρίδας τους.

Από την Πνύκα στο TEDx Athens

Οι διοργανώσεις των TED εξαπλώνονται με χαρακτηριστικά θρησκείας. Που σταματά όμως η καινοτομία και που ξεκινούν τα όρια ενός κλειστού κλαμπ

Όσο πιο ομοιογενές είναι ένα κοινό τόσο πιο πιθανό να χειροκροτήσει με πάθος μια ιδέα. Μάρτιν Ρόμπινς, New Statesman

Τις αγορεύειν βούλεται; (ποιός θέλει να μιλήσει;) ρωτούσε δυνατά ο κήρυκας στο λόφο της Πνύκας, κυρήσσοντας την έναρξη των συζητήσεων. Κάθε πολίτης είχε το δικαίωμα να πάρει το λόγο και να πεί ότι ήθελε ανεξαρτήτως της θέσης του στην κοινωνική ιεραρχία και πολύ περισσότερο της οικονομικής του επιφάνειας. Οι πολίτες μοιράζονταν ιδέες που συχνά είχαν «σμηλευτεί» σε συζητήσεις με τους φιλοσόφους και τους ρήτορες και οι οποίες μετουσιώνονταν σε πολιτικές αποφάσεις στην εκκλησία του Δήμου.

Ιράν: Το τέλος της ισλαμικής επανάστασης

Σε νέα τροχιά η εξωτερική πολιτική της Τεχεράνης με ιστορικές επιπτώσεις για όλη τη Μέση Ανατολή.

Ραγδαίες ανακατατάξεις φέρνει σε ολόκληρη τη Μέση Ανατολή αλλά και στο εσωτερικό του Ιράν η συμφωνία με τις ΗΠΑ για το πυρηνικό πρόγραμμα καθώς για πρώτη φορά από την εποχή της ισλαμικής επανάστασης αναπροσαρμόζεται σε τέτοιο βαθμό η εξωτερική πολιτική της Τεχεράνης. Πριν ακόμη στεγνώσει το μελάνι της συμφωνίας ο Ιρανός πρόεδρος Χασάν Ρουχανί υποδεχόταν στην Τεχεράνη υψηλόβαθμες αποστολές από την Τουρκία και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα ενώ προγραμματίζονταν επισκέψεις σε καθεστώτα του Περσικού Κόλπου, όπως το Μπαχρέιν.

Το πρώτο μεγάλο ερώτημα που προκύπτει είναι ποιες θα είναι οι επιπτώσεις στη συνεχιζόμενη αιματοχυσία στη Συρία καθώς η Τεχεράνη εμφανίζεται διατεθειμένη να διακόψει άμεσα τη στήριξη προς το καθεστώς Ασαντ. Προς αυτή τη κατεύθυνση πίεζε άλλωστε εδώ και καιρό ο πρώην πρόεδρος και μέντορας του Ρουχανί, Χασαμί Ραφσαντζανί.