Όποιος είναι φυσιολάτρης ή ειδικός επιστήμονας γνωρίζει κάποια παραπάνω πράγματα για τα ζώα του δάσους. Μακριά από τα φώτα των πόλεων και σε συνθήκες απόλυτου σκότους αν κάποιος συναντήσει έναν λαγό για παράδειγμα, στον βραδινό του περίπατο, και ρίξει ξαφνικά το φως από τον φακό του επάνω του, το συμπαθές ζωάκι θα ακινητοποιηθεί. Αυτό γίνεται για δύο κυρίως λόγους.
Ο πρώτος είναι ότι ο λαγός τυφλώνεται μπροστά στο άπλετο φως.
Ο δεύτερος είναι ότι φοβάται μπροστά στη θέα κάποιου άλλου πλάσματος.
Κάπως έτσι είναι η κατάσταση που επικρατεί τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα. Θυμίζει τα μικρότερα ή μεγαλύτερα ζωάκια της υπαίθρου. Πλήρης ακινητοποίηση μπροστά στον κίνδυνο και στην ιδέα του θανάτου. Καμιά αντίδραση. Σαν να περιμένει μια ολόκληρη κοινωνία το τέλος της ως φυσική νομοτέλεια. Μόνο που οι κοινωνίες δε ζουν στο δάσος απομονωμένες. Ζουν στις πόλεις και τα χωριά και έχουν πρόσβαση στην ενημέρωση. Ξέρουν τους κινδύνους. Έχουν μάθει να ζουν με αυτούς και να τους αντιμετωπίζουν. Ο χρόνος όμως μοιάζει σαν να έχει παγώσει μερικά χρόνια πιο πίσω.
Η ελληνική κοινωνία μετά το αρχικό σοκ στο άκουσμα της κατάρρευσης της χώρας και της πλήρους παράδοσής της στον ξένο παράγοντα, αντέδρασε με κάποιες μικρές σπασμωδικές κινήσεις. Άνευρες, χλιαρές, άοσμες. Σαν να μη κατάλαβε κανείς τι έχει συμβεί. Και μετά σιωπή. Και καρτερικότητα στο θάνατο που έρχεται για τη συντριπτική πλειονότητα του ελληνικού λαού. Μετά από τέσσερα χρόνια Μνημονίου και διακυβέρνησης της χώρας από τα απομεινάρια των αθλίων δεν υπάρχει τίποτε όρθιο. Στη χώρα επιβιώνουν μόνο τα παράσιτα και οι μαφίες που λυμαίνονταν τον τόπο για δεκαετίες, από την ώρα που «γεννήθηκε» το ανεξάρτητο ελληνικό Κράτος. Κατ’ ευφημισμόν Κράτος.
Ουσιαστικά δεν υπήρξε ποτέ κρατική οντότητα. Κοτσαμπάσηδες και γιουσουφάκια. Αυτό μόνο. Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων βέβαια. Όποιος τόλμησε να μιλήσει και να αντισταθεί κατακεραυνώθηκε, λοιδορήθηκε και εξοστρακίστηκε με συνοπτικές διαδικασίες. Σβήστηκε από τον χάρτη. Τόσο απλό και πικρό συνάμα. Τώρα οι «ξενιστές» έχουν αποκτήσει πλήρη ελευθερία κινήσεων μετά την εξαθλίωση και τη βεβαιότητα πως ο «λαγός» είναι ακινητοποιημένος. Ετοιμάζονται να του πάρουν και επίσημα το «δάσος». Υπάρχουν κάποιες φωνές που προσπαθούν να αφυπνίσουν τον «λαγό» αλλά μάταια. Φοβάται. Νομίζει πως δε μπορεί να κάνει τίποτε πια. Τα φώτα είναι πολύ δυνατά και τον τυφλώνουν. Κι όμως υπάρχει ελπίδα.
Ο «λαγός» έχει ένα προσόν. Έχει μεγάλα αυτιά και ακούει. Αυτό είναι το μεγαλύτερο «όπλο» που έχει και πρέπει γρήγορα να το εμπιστευτεί. Όσο υπάρχει ακόμα χρόνος. Πριν του πάρουν το «δάσος». Με ψυχραιμία και ωριμότητα οφείλει να βγει από τον λήθαργο και να κατανοήσει ότι όταν αυτό συμβεί τα πράγματα θα αντιστραφούν και ο φόβος θα μεταφερθεί στο αντίπαλο «στρατόπεδο». Θα περάσει ένα μικρό διάστημα προτού ο «λαγός» ανακτήσει πλήρως την όρασή του αλλά σε πρώτη φάση θα έχει διώξει τον εχθρό από το «δάσος». Μετά όλα θα πάρουν τον δρόμο τους…
Πηγή: Periodista άρθρο του Κώστα Καπνίση
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου