Ο "ελέφαντας" της ζωής μας

Μια φορά και έναν καιρό υπήρχε ένας νέος βασιλιάς ο οποίος ήθελε να διευρύνει το βασιλειό του και να δημιουργήσει την δικιά του αυτοκρατορία. Ο νεαρός βασιλιάς λοιπόν, είχε μια ντουζίνα συμβούλους, πολύ μεγάλους σε ηλικία και επι το πλείστον με αρκετή σοφία. O κάθε ένας απο αυτούς μάλιστα είχε ορκιστεί αιώνια πίστη στον βασιλιά του.

Ο νεαρός βασιλιάς ενημέρωσε τους συμβούλους του  για τις προθέσεις του, δηλαδή για την επιθυμία του να επεκτείνει το βασιλειό του και ζήτησε την αποψή τους για την στρατηγική που θα έπρεπε να ακολουθήσει προκειμένου να τα καταφέρει. Παρόλα αυτά όμως οι συμβουλές του καθενός σοφού συμβούλου ήταν ποικίλες και σε κάποιες περιπτώσεις αντικρουόμενες η μία με την άλλη. Παραδείγματος χάριν μερικοί γέροντες υποστήριζαν ότι ο νεαρός βασιλίας θα έπρεπε να ακολουθήση μια επιθετική πολιτική και πιο συγκεκριμένα να ξεκινήσει μια πολεμική εκστρατεία με σκοπό να επεκτείνει καθώς και να εδραιώσει την βασιλεία του. Φυσικά κάποιοι άλλοι σύμβουλοι του υποστήριζαν ότι θα έπρεπε να ακολουθήσει μια πιο διπλωματική οδο, με εμπορικές συνναλάγες και συμμαχίες με άλλα βασίλεια, η οποία θα έδιναν την δυνατότητα να γίνει το βασιλειό του ένα εμπορικό - οικονομικό κέντρο το οποίο θα επηρεάζει τις εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή.

Ο νεαρός βασιλιάς είχε μπεί σε βαθιές σκέψεις για την στρατηγική που θα έπρεπε να ακολουθήσει καθώς και οι δυο επιλογές που του είχαν δοθεί είχαν τα μειονεκτήματα και τα πλεονεκτηματά τους και θα μπορούσαν να τον βοηθήσουν να δημιουργήσει την αυτοκρατορία που επιθυμούσε αλλά θα μπορούσε επίσης αυτές οι επιλογές να ήταν και η αρχή του τέλους για αυτόν και το βασιλειό του.

Επι μέρες σκεφτόταν πια επιλογή ήταν η πιο συνετή, αλλά δεν μπορούσε να αποφασίσει ποιά θα είναι αυτή καθώς οι σοφοί συμβουλοί του είχαν πραγματικά διχαστεί για το συγκεκριμένο θέμα. Μέχρι που μια ημέρα του ήρθε μια εξαιρετική ιδέα που ευελπιστούσε ότι θα τον βοηθούσε να διαλέξει.

Όλοι οι σύμβουλοι του βασιλία λόγω της προχωρημένης ηλικίας που είχαν, διέθεταν μεν μεγάλη σοφιά αλλά δυστυχώς, γι αυτούς, είχαν χάσει όλοι την ορασή τους. Γνωρίζοντας αυτο το γεγονός ο νεαρός βασιλιάς αποφάσισε το εξής απλό σχέδιο.

Το σχέδιο ήταν να φέρει απο τα βάθη του βασιλείου έναν ελέφαντα τον οποίο θα τον τοποθετούσε στο κέντρο της βασιλικής αυλής, μετά θα έφερνε όλους τους σύμβουλους του  και θα τους έβαζε να μαντέψουν το τι βρίσκεται μπροστά τους, αυτός που θα μάντευε σωστά θα ήταν και ο πιο "διορατικός" σύμβουλος που είχε και έτσι θα ακολουθουσε την δικιά του συμβουλή.

Όντως ο νεαρός βασιλιάς προχώρησε το σχέδιο του και φώναξε στην βασιλική αυλή όλους τους σύμβουλους του και τους ζήτησε να μαντέψουν το αντικείμενο που είχαν μπροστά τους. Οι σύμβουλοι του βασιλία λοιπον προχωρούσαν διστακτικά προς το μυστήριο αντικείμενο και προσπαθούσαν ο καθένας να μαντέψει το τι είναι.

Ο ένας έπιασε την ουρά του ελέφαντα, ο άλλος το πόδι, ο αλλος το χαυλιόδοντα και ουτο καθεξης. Ο γέροντας που είχε πιάσει την ουρά του ελέφαντα είπε ότι το μυστήριο αντικείμενο ήταν ένα σκοινί, ο άλλος που είχε πιάσει το πόδι είπε ότι ένας κορμός απο δέντρο, ο τρίτος που έπιασε τον χαυλιόδοντα είπε ότι το μυστήριο αντικείμενο ήταν μια σάλπιγκα κλπ.

Κανείς όμως απο τους συμβούλους δεν κατάφερε να βρεί ότι το μυστήριο αντικείμενο ήταν ένας ελέφαντας προς μεγάλη απογοήτευση του νεαρού βασιλιά.

Το ερώτημα λοιπόν που αναδύεται απο αυτήν την μικρή ιστορία είναι το εξής: Τελικά είχε κάνεις απο τους συμβούλους του βασιλιά δίκιο ή είχαν όλοι άδικο;

Μια βιαστική απάντηση θα ήταν ότι φυσικά όλοι έχουν άδικο αφου δεν κατάφεραν να μαντέψουν σωστά.

Μήπως όμως τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι; Μήπως όλοι οι σοφοί του νεαρού βασιλιά είχαν δίκιο αλλά και άδικο ταυτόχρονα;

Θα μου πεί κανείς μα καλά τι μας λές τώρα; Είναι δυνατόν να είχαν δίκιο αφού όλοι μάντεψαν λάθος;

Ναι αυτο ισχύει, όμως μην ξεχνάμε το εξής.

Η απάντηση του κάθε σοφού γέροντα πήγαζε απο τις γνώσεις του καθώς και απο την οπτική γωνία και της αντιλήψης που είχε για το περιβάλλον του. Παραδείγματος χάριν όταν ο ένας γέροντας έπιασε την ουρά του ελέφαντα μέσω τις αφής του και με οδηγό τις γνώσεις που είχε, θεώρησε ότι αυτο που πιάνει και αυτο που αντιλαμβάνεται δεν είναι η ουρά του ελέφαντα αλλά ένα σκοινί.

Κοινώς ο ελέφαντας είναι η λεγόμενη "μεγάλη εικόνα". Μια εικόνα των πραγμάτων που εμείς δυστυχώς αδυνατούμε να έχουμε καθώς είμαστε "τυφλοί". Είμαστε τυφλοί καθώς δεν διαθέτουμε όλες τις γνώσεις και δεν γνώριζουμε όλες τις παραμέτρους που καθορίζουν την ζωή μας. Αντιδρούμε, σκεφτόμαστε και αποφασίζουμε με γνώμονα τις γνώσεις μας, την εμπειρία μας καθώς και την οπτική γωνία απο την οποία βλέπουμε μια κατάσταση ή ένα αντικείμενο. Με αυτές τις γνώσεις και με την συγκεκριμένη οπτική γωνία πορευόμαστε και αποφασίζουμε τις επιλογές που θα μας ακολουθήσουν και θα μας καθορίσουν.

Έτσι με βάση αυτές τις επιλογές πορευόμαστε και με την δράση μας (ή την απουσία αυτής) προκαλούμε μια αντίδραση και όπως ξέρουμε απο την φυσική, η κάθε δράση φέρνει μια αντίδραση και το κάθε αίτιο φέρνει ένα αποτέλεσμα. Αυτή ίσως να είναι και η δομή των πάντων, απο την κοινωνία στην οποία ζούμε μέχρι και το ίδιο το σύμπαν.

Ίσως τελικά αυτή να είναι η λεγόμενη "μεγάλη είκονα" των πραγμάτων, ένα τεράστιο μωσαϊκό αποτελούμενο απο δράσης και επιλογές οι οποίες μας επηρεάζουν και που δεν μπορούμε να δούμε και να προβλέψουμε, και που αποτελούν τον "ελέφαντα" της ζωή μας.

Willmore